تاریخ بیهقی – صد و هشت

و مردمان، درم و دینار و شکر و هرچیزی می‌انداختند

تاریخ بیهقی – صد و هفت

و همه لشکر بر نشستند و پیش شدند

با کوکبه‌ی بزرگ و تکلّفِ بی‌اندازه؛ سپاه سالار در پیش

کوکبه‌ی دیگر؛ قضات و سادات و علما و فقها

و کوکبه‌ی دیگر؛ اعیانِ درگاه، خداوندانِ قلم.

تاریخ بیهقی – صد و شش

شهر را بیارایید و هر تکلّفی که بباید کرد، بکنید

تاریخ بیهقی – صد و پنج

و اعیانِ نشابور به مصلّی رفتند به شکرِ رسیدنِ امیر به نشابور

تاریخ بیهقی – صد و چهار

سخت شادمانه شد و فرمود تا بوق و دهل زدند

تاریخ بیهقی – صد و سه

تا در خدمت، حریص‌تر گردند

تاریخ بیهقی – صد و دو

و باقی اسیران رها کردند

و گفتند:  بروید و آن‌چه دیدید باز گویید و هر کسی را که پس از این آرزوی دار است و سر به باد دادن، بیاید

تاریخ بیهقی – صد و یک

سه پایه‌ها بر زدند

و سرها بر آن بنهادند

و صد و بیست دار بزدند

و از آن اسیران و مفسدان که قوی‌تر بودند، بردار کردند

و حشمتی سخت بزرگ بیفتاد

تاریخ بیهقی – صد

هشت هزار و هشتصد و اند  سر

و یک هزار و دویست و اند  تن اسیر بودند

تاریخ بیهقی – نود و نه

دیگر روز حسن گفت تا اسیران و سرها را بیاوردند

تاریخ بیهقی – نود و هشت

وقتِ نمازِ دیگر، حسن منادی فرمود که دست از کشتن و گرفتن بکشید که بی‌گاه شد

دست بکشیدند

و شب درآمد

و قوم به شهر بازآمدند

تاریخ بیهقی – نود و هفت

مردمانِ حسن، رخش برگذاردند و کشتن گرفتند

و مردمِ شهر نیز روی به بیرون آوردند

و به زدن گرفتند و بسیار بکشتند و اسیر گرفتند

تاریخ بیهقی – نود و شش

تا پس از این دندان‌ها کند شود از ری

و نیز نیایند

تاریخ بیهقی – نود و پنج

و حشمتی بزرگ افکنید به کشتنِ بسیار که کنید

تاریخ بیهقی – نود و چهار

و اوباش، پیاده  درماندند  میان جوی‌ها و میانِ دره‌ها

تاریخ بیهقی – نود و سه

و جنگی قوی به‌پای شد

تاریخ بیهقی – نود و دو

تا من و این مردم که ساخته‌ی جنگ شده‌اند، پیش مخالفان رویم

تاریخ بیهقی – نود و یک

حسن، رئیس و اعیان را گفت: کسان گمارید تا خلقِ عامه را نگذارند تا از دروازه‌ی شهر بیرون آیند

تاریخ بیهقی – نود

و چون آتش از جای درآمدند تا جنگ کنند

تاریخ بیهقی – هشتاد و نه

و از این گروهی بی‌سر که با توست، بیمی نیست

تاریخ بیهقی – هشتاد و هشت

مشتی غوغا و مفسدان

تاریخ بیهقی – هشتاد و هفت

بازگرد

که تو

سلطان و راعی ما نیستی

تاریخ بیهقی – هشتاد و شش

و پیغام دادند سوی مغرورِ‌آل بویه و گفتند: مکن

و از خدای عزوجل بترس

و در خونِ این مشتی غوغا که فراز آورده‌ای، مشو

و بازگرد که تو سلطان و راعی ما نیستی

تاریخ بیهقی – هشتاد و پنج

ایشان گفتند: تو خاموش می‌باش که آن جواب، ما را می‌باید داد

تاریخ بیهقی – هشتاد و چهار

یکی از شاهنشاهیان با بسیار مردمِ دل‌انگیز، قصدِ ری کردند تا به فساد مشغول شوند

تاریخ بیهقی – هشتاد و سه

و عزیزان قوم ذلیل گشتند

تاریخ بیهقی – هشتاد و دو

و بر ایشان که مانده‌اند ستم‌های بزرگ است

تاریخ بیهقی – هشتاد و یک

مرا یک حاجت است

در یخچال را باز می‌کنم. روی نوک پنجه‌هام بلند می‌شوم تا دستم به بطری شیر برسد. نمی‌توانم توی دستم نگهش دارم. می‌افتد کف آشپزخانه و می‌شکند. شیر می‌ریزد روی زمین. مامان نباید بفهمد. ولی انگار مویش را آتش زده‌ باشند، پیدایش می‌شود. دم در آشپزخانه جلویش را می‌گیرم. می‌ایستم روبرویش. که نتواند تو بیاید. نمی‌گذارم بو ببرد. دست‌های کوچکم را به دو طرف باز می‌کنم و تا آن‌جا که می‌توانم قد می‌کشم. می‌دانم نمی‌تواند کف آشپزخانه را ببیند. نگاهم می‌کند و با سردی می‌گوید برو بیرون خرده شیشه‌ها نره تو پات. فقط کارم رو زیاد می‌کنین.

خاله فروز آمده این طرف. یعنی آمده خانه‌ی ما. تو نمی‌آید. روی یکی از صندلی‌های فلزی حیاط می‌نشیند. و با ماندانا حرف می‌زند. ماندانا حواسش به من نیست. می‌دانم آدامس‌هایش را کجا نگه می‌دارد. آدامس‌های صورتی معطرش را. هیچ کس دیگری خانه نیست. کلید کمد را پیدا می‌کنم و می‌روم سراغ‌شان. از بوی عطر آدامس‌های صورتی توی کمد‌ مست می‌شوم. با عجله چندتایی برمی‌دارم و می‌گذارم توی دهانم. ماندانا می‌آید تو. می‌گوید داری چی کار می‌کنی. حرف نمی‌زنم. دهانم پر از آدامس است. دعوایم نمی‌کند. در کمد را می‌بندد و با حواس‌پرتی به من می‌گوید این‌ها برای تو خوب نیست و باز می‌رود توی حیاط پیش خاله فروز. من را هم انگار با خودش می‌برد.

 

 

 

 



* بعدها می‌فهمم  به ماندانا می‌گفته کار خوبی‌ست این که شوهر کند به کورش

عمو فریدون روی صندلی فلزی که به خاطر او آورده‌اند گذاشته‌اند توی «سرسرا» نشسته است. به من چشمک می‌زند و یک آدامس صورتی پایینِ صندلی‌اش می‌گیرد و به من اشاره می‌کند. اول فقط نگاهش می‌کنم و بعد با تایید بقیه- احتمالن مامان- می‌روم و آدامس را از دستش می‌گیرم و می‌خورم.

تاریخ بیهقی – هشتاد

مجلسِ مظالم و درِ سرای گشاده است، هر کسی را که مظلمتی است، بباید آمد و بی‌حشمت، سخنِ خویشتن گفت تا انصافِ تمام داده آید

تاریخ بیهقی – هفتاد و نه

که آن‌چه حسنک و قوم او می‌کردند، به ما می‌رسید بدان وقت که به هرات بودیم و آن‌را ناپسند می‌بودیم اما روی گفتار نبود

تاریخ بیهقی – هفتاد و هشت

و اکنون می‌فرماییم بعاجلِ الحال تا رسم‌های حسنکیِ نو را باطل کنند

تاریخ بیهقی – هفتاد و هفت

نظرها کنیم اهلِ خراسان را

تاریخ بیهقی – هفتاد و شش

و آن‌چه شما کردید در هوای من، به هیچ شهرِ خراسان نکردند

تاریخ بیهقی – هفتاد و پنج

و بر صحرا بسیار سوار ایستاده

تاریخ بیهقی – هفتاد و چهار

روزی بود که کس مانندِ آن یاد نداشت

تاریخ بیهقی – هفتاد و سه

و در شهر نشابور، بس کس نمانده بود که همه به خدمتِ استقبال یا نظاره آمده بودند و دعا می‌کردند و قرآن خوانان قرآن همی خواندند

تاریخ بیهقی – هفتاد و دو

و از چاشت‌گاه تا نمازِ پیشین، روزگار گرفت تا همگان بگذشتند

تاریخ بیهقی – هفتاد و یک

و خیل خیل می‌گذشت

یک

می‌گن از یک کیلو بار بیشتر نباید برداری. به ستون مهره ها آسیب می‌زنه. به ستون مهره‌هام آسیب وارد شده لابد. وقتی نشسته باشم روی صندلی و مشغول کار، جایی میان کتف‌هام درد می‌گیره. سرم سنگینی می‌کنه روی این مهره‌های پشت طفلکیم. لقه. سرم روی شونه‌هام لقه.

دو

خوردن یادم رفته. یعنی خوردنِ چیزهای آب‌دار یادم رفته. بلد نیستم مثل قبل آب بخورم. میوه‌های آب‌دار بخورم. باید تمرکز کنم. حس می‌کنم الانه‌اس که بپره توی گلوم و خفه شم. می‌پره معمولن.  یادم می‌ره کی باید قورت بدم. چای رو با کیک بلد نیستم دیگه بخورم. اول کیک رو قورت می‌دم بعد روش چای می‌خورم. موقع غذا خوردن هم همین‌طور اگه نوشیدنی در کار باشه. هول می‌کنم. بد شده خلاصه. می‌ترسم چند سال دیگه، عضلات گلوم از کار بیفتن. بسکه اضطراب دارم واسشون. الان یه ظرف میوه‌ی آب‌دار پوست گرفته جلومه. بغل دستمه یعنی. دارم با سلام و صلوات می‌خورمشون هی. نمی‌تونم هم بگذرم ازشون.

سه

حالیا…

چهار

آفیسم انباری شده دیگه رسمن. اعلانِ عمومی کردم به خانواده که در آستانه‌ی سال نو، آفیسم رو پس بدن بهم. کلی خاطره دارم بابا اون‌جا. کلی خاطره داریم.
یادش به‌خیر. نشستن‌های تا دیرمون. کافی خوردن‌هامون. بارون زدن‌های روی سقف. شعر خوندن‌هامون. معاشقه‌هامون… زشته که انباری شده. قبیحه.

پنج

اراده به دانستن؟

از کجا بداند

کلاه با لبه‌های توری رنگی

کجای اتاق

افتاده باشد

زیر این مه

و این همه باران

که برف‌های مانده از دیشب را

آب کرده

و برده است